TERESA COLOM
Elegia I (fragment)
Els matisos entre les nostres existències són tan semblants
que preguntem tots el mateix en veu alta,
i després, silenci.
No se sent res en aquests silencis callats,
i preocupats per repetir la pregunta
ens oblidem de la resposta
creient que no són perfumades les flors que busquen papallones.
No hi ha flors equivocades.
Que la pregunta sigui important
té a veure amb la dimensió de la necessitat
no amb la de la resposta,
i la resposta respondrà a la necessitat, no pas a la pregunta.
De tot el cel jo només en veig una part,
compto el temps com nits i dies, els diferencio per un canvi de to,
i el cel que hi ha al darrera ni tan sols és blau.
De què li serviria a la flor que la llum que mostra els seus colors
no contragués les pupil·les?
No hi ha flors equivocades perquè la seva consciència
no els permet respostes més grans que la seva vida ;
i no pregunten,
però no s’acaben les flors.
(…)
· Elegies del final conegut (Abadia editors, 2005)
Elegie I (fragment) - NL
De nuances tussen onze levens lijken zo veel op elkaar
dat we ons allemaal hardop hetzelfde afvragen,
en daarna, stilte.
Er is niets te horen in die zwijgende stiltes,
en druk in de weer de vraag te herhalen
vergeten we het antwoord
in de overtuiging dat de bloemen die vlinders zoeken niet geuren.
Er zijn geen foute bloemen.
Of de vraag belangrijk is
hangt af van de omvang van de behoefte
niet van het antwoord,
en het antwoord beantwoordt de behoefte, niet de vraag.
Van de hele hemel zie ik maar een stukje,
ik tel de tijd als nachten en dagen, ik onderscheid ze aan hun tint,
en de hemel erachter is niet eens blauw.
Wat heeft de bloem eraan dat het licht dat zijn kleuren toont
de pupillen niet samentrekt?
Er zijn geen foute bloemen omdat hun bewustzijn
geen antwoorden duldt die groter zijn dan hun leven;
en ze vragen niet,
maar de bloemen raken niet op.
(…)
· Elegies del final conegut (Abadia editors, 2005) ‘Elegieën van het bekende einde’.